Rakamlar, dinlenme sayıları, sosyal medya etkileşimleri; hali hazırda müzik üretmeye, yayımlamaya çalışan herkesin pusulası haline gelen terimler. Hepimiz müzik yapmaya sevdiğimiz genre'ları dinleyerek, rol modellerimizi izleyerek başladık. Ne yazık ki sektördeki dijital değişim ile birlikte şu anda yolunu bulmaya çalışan her genç sanatçının aklında, sanatını üretirken nasıl daha fazla dinlenirim sorusu var. Peki bu eksiklik nereye kadar devam edebilir ve sanatçılar, prodüktörler, müzik yöneticileri bu sürecin neresinde?
Birçok sanatçı, müziklerini kitlelerin beğenilerine göre şekillendirmek zorunda kalıyor. Bu, aslında sanatı bir adım geride bırakarak sadece popülerliğe odaklanmayı gerektiriyor. Sanatçılar dinleyicilerin ne tür müzikleri daha çok dinlediğine bakarak, kendi müziklerini bu trendlere uyduruyorlar. Sonuç olarak ne yazık ki bu durum gerçek sanatın ve kişisel ifadenin geride kalmasına neden oluyor. Müzisyenler kitlelere göre şekillenmeye çalışırken, bu kitleleri arka planda şekillendiren oyuncular da her zaman görünür olmuyorlar tabii ki.
Prodüktörler, müzik endüstrisinin köşe taşlarından biri olarak bu değişimin öncüsü konumunda. Birçok prodüktör, hangi tür müziklerin daha çok dinlendiğine dair verileri analiz ederek bu trendlere uygun müzikler üretmeye çalışıyor. Bu yaklaşım, müziğin yaratıcı ve yenilikçi yönlerini kısıtlayarak, genellikle benzer ve yüzeysel ürünler ortaya çıkarıyor. Her şey veriye dayalı bir strateji haline geliyor, sanatın içsel değerleri ise arka planda kalıyor.
Müzik endüstrisi yöneticileri ise bu durumun en büyük savunucuları arasında. Onlar, sanatçılarının kitlelere hitap eden müzikler üretmesini teşvik ederken, yaratıcı riskleri minimize etmeye çalışıyorlar. Bu yaklaşım, genellikle yaratıcı özgürlüğün kısıtlanmasına ve müzikal çeşitliliğin azalmasına yol açıyor. Müzik, sadece bir tüketim malzemesi haline geliyor ve bu sanatın derinliğini ve anlamını yüzeysel bir şeye indirgeme riskini taşıyor. Tüketim malzemesi haline gelen müzik dijital platformlarda hızlıca sindiriliyor ve müzisyenlerin üzerine de tüketim ihtiyacına karşılık verme sorumluluğu yükleyerek ortaya çıkan işlerin iyice kalitesizleşmesine yol açıyor.
Biz izin verdikçe, dinlediklerimiz ve dinlettiklerimiz başkaları tarafından belirleniyor. Müzik üretimi de bir sanat değil zanaate dönüşüyor.
Çok önemli bir konu. Bu kadar kısa bir yazı ile geçmemeniz gerektiğini düşünüyorum.