Günlerdir bir türlü yazmaya başlayamadığım Exodus'un yeni albümü "Persona Non Grata" ile karşınızdayım. Albümü tanımlamak için tek bir kelime arıyorum ama bulamıyorum. Grubun diğer albümlerine kıyasla kötü bir şey arıyorum onu da bulamıyorum. Gitara, drive ve distortion'a doyacağınız bu albümü yazdım sizler için şimdiden keyifli okumalar.
Bay Area Thrash Metal'ine öncülük eden grup Exodus, bu türün diğer devlerine göre son yıllarda yarışın dışında kalmıştı. Fakat öyle bir albümle dönmüşler ki, başta Gary Holt olmak üzere; sanki Slayer'ın o tatlı yorgunluğunu üstünden attıktan sonra, bangır bangır bir sound ile dönmüşler.
Öncelikle albümün ismini taşıyan "Persona Non Grata" ne anlama geliyor bundan bahsedeyim size. Bu dize Latince'de "kabul edilmeyen", "istenmeyen kimse" anlamına geliyor. Tekilden çoğula da bir anlam yüklemek mümkün. Grup burada belki de kendilerine atıfta bulunarak bir isim tercihinde bulunmuş.
Exodus'un en iyi hali her zaman biraz karmaşa içinde bulundu. Bu albümde de bunu görüyoruz. Fakat "karmaşa" dan anlatmaya çalıştığım şey tamamen olumlu. Hiçbir zaman bizleri hayal kırıklığına uğratmayan bir "karmaşa" bahsettiğim. Vokal Zetro bu albümde resmen ateş ediyor dinleyiciye, scream ve o hırıltılı tınıyla birlikte başından sonuna kadar inanılmaz bir vokal kaydı çıkmış ortaya. Albümde devamlılık oldukça güzel olmuş. Giriş şarkısı "Persona Non Grata"nın ardından devam eden "R.E.M.F." bahsettiğim doğrultuda güzel bir örnek. "The Beatings Will Continue" bu albümde yer alan Exodus cephaneliğine ait en kısa şarkı olmuş. Üç dakikaya sığdırılan bir sürü şey var. Protestolara karşı polis baskısı, aşağılama ve vahşi birçok şey. Türkçeye çevirmek gerekirse parçada "istismarlara gülüp geçmeyeceklerini düşünüyorlar mı?" diye soruyor. Şarkıya da aleni bir kınama yerine de farklı bir bakış açısıyla yaklaşan gitarist Holt, şarkıyı yorumlamamıza riffleri ile oldukça yardımcı olmuş.
Sırayla gitmek yerine, karışık bir değerlendirme yapmak istiyorum. "The Fires of Division" yine az önce bahsettiğim şeyleri konu alan fakat parçanın "bridge" kısmında çok daha fazla "death metal" gibi tınlayan bir şarkı. Albümün sıkı parçalarından bir tanesi.
Halihazırda benim olduğu gibi herkesin de bildiği "Big 4 of Thrash" in aksine, Exodus daha underground bir grup. Henüz canlı performans olarak bu albümden parçaları çalmadılar. Çaldıklarında ise eğer gidip dinlemeye fırsat bulursak bir şekilde, hem grup hem de seyirci/dinleyici o alandan uçup gidecekmiş gibi. Buna da kesinlikle Zetro'nun vahşiliği ön ayak oluyor.
"Slipping into Madness" parçasının yoğunluğu biraz farklı. Tam bir uyum içeren bu kayıtta, Gary Holt'un riffleri, Zetro'nun vokal histrioniklerini tamamlayan bir vuruş olmuş. Bunun Lee Altus ile olan kombinasyonu da yaptıkları metalin birbirleri ile nasıl eşleştiğinin kanıtı niteliğinde.
"Elitist" ve "Clickbait" şarkılarında ise senelerdir "Holt Grubu" olarak birçoğu tarafından adlandırılan grupta, Tom Hunting'in davulculuğu ön plana çıkmış. Her iki şarkı da "speed metal drumming" in güzel ve akılda kalıcı örneği bana göre.
Exodus'un sound'u bana göre yaşadığımız milenyum bitene ve hepimiz ölene kadar akılda kalacak. Bunun da en büyük nedeni yaptıkları müziğin diğer müzikal özelliklerini keşfetmekten asla çekinmemeleri. Gelelim "Prescribing Horror" parçasına. Korku filmlerinden hallice, gotik ve kasvetli bir havası olan bu şarkı, Holt'un birkaç yıl boyunca, gece gündüz, efsanevi Slayer eseri olan "South of Heaven" ile oynamasının sonucu tamamen. Şarkının sonunda duyduğumuz bebek ağlaması bile bizi ürküterek, tek dinlemede 4.track olan bu şarkının, albümdeki doygunluğumuzu arttırdığını ve gitar dinleyeceğimizi aktardığını söyleyebilirim. "The Years of Death and Dying" ise yine Holt'un, yine akış sırasında solo attığı, demir kaplı bir riff'e sahip olan orta tempolu bir parça. Koro ise trackliste tatlı bir ek olmuş.
Gelelim albümün reçel kısmına. Bu müziği dinlediğimden beri, hiçbir albümün beni yanıltmadığı o akustik kayda. "Cosa Del Pantano". Güzel bir geçiş ve soluk olması dışında bu şarkı için fazla yorum yapamayacağım. Ne kadar gerekli olduğu ise naçizane tartışma konusu. "Lunatic-Liar-Lord" ve "Antiseed" şarkıları da kusursuz bir vokal ve riffwork eserleri olmuş Exodus adına bu albümde.
Her ne kadar Exodus grup olarak Gary Holt'a çalışmış gibi hissettirse de sona geldiğimde bu albüm benim için şuana kadar senenin en iyi albümü. Beklemeye de fazlasıyla değdi. Bu sene çıkan diğer albümlerde olduğu gibi (örn. Dream Theater - A View from the Top of the World) Andy Sneap bu albümün miksajında yine karşımıza çıkan isim. Bu büyük üstada birkez daha saygılarımı iletiyor Exodus ve Nuclear Blast'a da teşekkürü borç biliyorum. Tekrar iyi dinlemeler ve keyifli okumalar.
Commentaires