Merhabalar! Kritikzine’deki ilk yazımı “bütün güzel rifflerin kullanıldığı”, ve metalin artık öldüğü söylenen bir zamanda, orijinal metal sesine sadık kalıp üzerine inanılmaz bir yaratıcılık katan bir grup olan Hammerhedd hakkında yazmak istedim. İlk EP’sini 2018’de yayınlayan Hammerhedd, 3 adet Ismert kardeşten oluşuyor. Grubun kuruluş tarihi olan 2012’de, baterist Eli Ismert 7, bas gitarcı Abe Ismert 4, (evet DÖRT) ve vokal/gitarist Henry Ismert 9 yaşındaydı - kıskanmadım desem yalan olur. Kansas City/Missouri’de sayısız kez sahne alan Hammerhedd, ağırlıklı olarak Metallica coverları yapan bir gruptu. 2016’da yaptıkları bir cover Metallica tarafından paylaşılınca viral olan grup, Amerika’s Got Talent'dan ve Ellen Show’dan gelen teklifleri reddetmiş – sanırım ana akım medyadan uzak kalmak istemişler. Metale sadakatlerini albümleriyle ortaya koyan Hammerhedd’i, metal sancağını modern müzik dünyasında hakkını vererek taşıyabilecek yegâne gruplardan birisi olarak görüyorum. Buyrun, resmi Hammerhedd YouTube kanalında paylaşılan, tam olarak Metallica’nın Battery’si ile, ilk albümlerinde yaratacakları orijinal Hammerhedd sesi arasında konumlanan ilk şarkıları:
Hammerhedd 2018’de ilk kez kendi şarkılarını yayınladığında büyük bir şaşkınlık ve beğeni aldı. Metal dünyasına çok sert ve yüksek irtifadan bir giriş yapan "Essence of Iron", oldukça groovy, hem ritmik hem sürekli tempo değiştiren, ve en önemlisi çiğ bir albüm. Yakın ses seviyesinde ve üst üste binen enstrümanlar ve oldukça çiğ bir harsh vokal (ki Henry Ismert’in albüm kaydedilirken 15 yaşında olduğunu unutmamak lazım) içeren Essence of Iron’da farklı metal alt türlerinin esintilerini duyabiliyoruz. Grup; klasik old-school thrash metal sesinden yola çıkarak, Venom ve Sepultura’nın deathrash’ini 2000 sonrası groove ve djent temalarıyla zenginleştirmiş gibi görünüyor. Restoration’un anında transa sokan gitar ve bateri harmonisi, Disturbance’ın dur-kalklı groove ritimlerini Pantera’msı bir şekilde soloya bağlayışı, enstürmental bir parça olan Rhytmic Succession’un proto-black metali anımsatan introsu (ki ilk duyduğumda Mayhem’in Life Eternal’ını dinliyorum sanmıştım) düşünüldüğünde basit bir EP’den ziyade oturaklı ama inovatif bir albüm havası veriyor Essence of Iron. Hammerhedd'in övülmesi gereken bir diğer yanı da söz yazımı: Essence of Iron genel olarak “içgüdü-akıl çatışması”, “modern dünyada insanın yeri” gibi derin konuları ele alıyor: “What connects our instincts To the modern world
A link that is our primitive
Need for something more
Searching past what we can see
Finding stepping stones
Climbing them up to what may be
A new world's plateau”
Yukarıdaki sözleri içeren, ve EP’i metal camiasına tanıtmış olan Disturbance’ın canlı versiyonunu aşağıdaki linkten dinleyebilirsiniz:
Hammerhedd, 2018’de arkasına almış olduğu rüzgarı (“bizim çocuklar” “yürüyün be aslan parçaları” “afferin len size” misali) ve beraberinde getirdiği yüksek beklentiyi 2021’de yayınladıkları Grand Currents ile taçlandırdı. Grand Currents, Essence of Iron’la yaratılan “Hammerhedd soundu”nu genel olarak korumakla beraber, biraz daha progresif metal yönüne kaymış – albümde thrash ve deathrash ağır toplarının yanısıra Gojira, Tool, Opeth ve Meshuggah esintileri de kolayca hissediliyor. Albümün ilk şarkısı olan Gift of Fire’ın 4:34'te başlayan solosu klasik djent chugglarıyla başlıyor, birkaç bar melodik bir progresif metal çalınıyor, Pantera köprüsünden atlayarak thrash metale, ve sonrasında Opeth'e geçiliyor. Yetmiyor, Opeth gibi durma noktasına geliyor, ve tempo kazanıp klasik bir progresif metal bitirişi yapıyor. Tek kelimeyle muazzam. Bir sonraki şarkı olan Sediment'in ilk yarısını klasik groovy Hammerhedd soundu oluştururken, yarıdan sonra adeta Nekropsi'nin Mi Kubbesi'ne kadar inen ritmik ancak sakin bir progresif kısım geliyor, ve buradan tüm gücüyle yükselen bir Meshuggah/Gojira çıkıyor. Şarkı sona erene kadar sürekli tempo ve tür değiştirmeye devam ediyor. Albümün şarkıları genelde bu iki şarkıda anlattığım örüntüyü takip ediyor, ancak yaratıcı şarkı yazımı ve süregelen dinamizmden dolayı asla sıkılmıyor, tutarlı ses yapısından dolayı şarkılar arasında bir kopukluk hissetmiyorsunuz. Yapabileceğim tek somut eleştiri enstrümentaller Hypnocurrents ve Intutition hakkında, şarkılar çok kısa olduğu için bridge görevi görmeleri gerekiyor ancak zaten kendilerinden önce ve sonra gelen şarkılar arasında tematik bir fark yok; kendi başlarına güzel birer şarkı olmak içinse fazla basit ve kısalar. Electric Sense'in de Nile'ı anımsatan oriental progresif death metal rifflerini bir dinleyin derim, benim için albümün en sıradışı ama güzel sürprizi buydu. Benim Grand Curents için kişisel favorilerim Gift of Fire, Sediment, Foundation, ve Electric Sense.
Gelelim bu yazının "br-br-deng" dediği yere, Hammerhedd'in daha 1 hafta önce çıkarmış olduğu yeni albümü, Nonetheless'e. Hammerhedd, Nonetheless'in 3 şarkısını (Tunnel, Fruition ve Pioneer to Be) albümü çıkarmadan önce ayrı birer single olarak çıkardığı için yeni albümün sesini az çok tahmin edebiliyorduk. Nonetheless, ilk iki albümün aksine sizi şarkı başlar başlamaz Everest'ten aşağı atarken simültane olarak kafanıza çekiçle vurmuyor, şarkıların çoğunun dipten yavaş yavaş yükselen bir girişi var. Yine ilk iki albümden farklı olarak, bas sesini biraz daha arttırmış ve bası yalnızca gitar ve bateriye bir arkaplan olarak kullanmamış, ara ara parlamasına izin vermişler - bunda grubun en küçük üyesi olan basçı Abe'in 15'ine basmış olmasının da etkisi olabilir. Ve bu albümde yine ilk defa, yazıda şu ana dek "klasik Hammerhedd sesi" olarak tanımladığım chuggy groove/djent/deathrash riffleri şarkının ana gövdesini oluşturma görevini daha progresif ve sakin elementlere bırakmış, ve ikincil bir pozisyon almış. Bütün bu progresife kayış kendini vokalde de belli etmiş - Nonetheless'te tempo değişimlerini yalnızca enstrümanlarda değil, vokallerde de duyabiliyoruz. Hem bu tempo kayışı, hem de Henry'nin sesindeki yaşa bağlı değişim Hammerhedd'i Meshuggah'ın güneşli günlerdeki haline yaklaştırmış diyebilirim. Öte yandan, Hammerhedd'in Nonetheless'teki yaratıcılığı ve güvenli bölgelerinden çıkıp yeni sesler arama isteğini oldukça olumlu karşılasam da progresif elementlerin dozunun kaçtığı, sizi "aman aman nereye geldik böyle" triplerine sokacak şarkılar da var, yani her kulağa hitap etmeyebilir. Örneğin The Richest Man in Town bir anda progresif groove'dan 60ların soft/mellow rock'una dönüşüyor, oradan bir viraj alıp 70 80'lerin senfonik/progresif rock'undan zıplayarak progresif groove'a geri dönüyor. Başlık şarkısı olan Nonetheless agresif poliritmik introsuyla dinleyiciye minik bir sürpriz yaparken Fruition şarkıya ancak 2.5 dakikalık sessiz bir klavye girişinden sonra başlıyor. Şarkılar kendi içerisinde bu kadar bekleme ve geçiş içerirken albümün 3 kısa enstrümentali, olması da albümü içerik olarak birazcık yoksun bırakmış - ama enstrümentallerde önceki albümlere göre kesinlikle bariz bir gelişme var. Albüm henüz yeni çıktığı ve özgünün de özgünü bir ses içerdiği için tüm şarkılara alışmak için biraz dinlemek gerekebilir diye düşünüyorum, bakalım. Single'lara alıştıktan sonra çok beğenmiştim, umarım bu tüm albüm için geçerli olur diye düşünüyorum. Şu ana kadar Nonetheless için favorilerim Tunnel, Nonetheless, Fruition ve Synthesis Pt. 1.
Evet, sizlerle bütün Hammerhedd diskografisini üstünkörü elden geçirdik. Geniş bir ses menzilleri olduğundan dolayı elbet bazı şarkı ve albümleri seveceğinizi düşünüyorum. Metal müziğin geleceği konusunda karamsar olunan günlerde böyle bir grubun var olması, ana akımda kalmayı reddedip kendi sesleriyle müzik üretmesi oldukça takdire şayan. Umarım bir gün Türkiye'de de Ismert ailesi gibi vizyoner ve çocuklarını hayalleri doğrultusunda destekleyen bir aile, gerçek müzik ve yeteneğin kıymetinin olacağı bir dinleyici kitlesi ve müzisyenlerimizin bu müziği üretmesi için yeterli imkanlar olabilir. O zamana dek benim için Hammerhedd ve Ismert kardeşler, "bizim çocuklar". Metalle kalın, görüşmek üzere!
Comentários