John Myung, Mike Portnoy'un Dönüşünü Anlatıyor

''İlk kez Berkelee'de tanıştığımız zamanki gibi hissediliyor.''

Dream Theater’ın basçısı John Myung, grubun son dönemine dair konuştu. Eski davulcu Mike Portnoy ile yeniden bir araya gelmek yalnızca enerji olarak değil, grup içindeki dinamiği de tamamen değiştirmiş durumda.

“Gruba farklı bir davulcunun gelmesi aslında Dream Theater’daki herkesi etkiliyor çünkü hepimiz gruptaki metronoma göre çalıyoruz ama Mike’ın geri dönmesi doğru hissettirdi.Her şeyin bir araya geldiği pek çok güzel an yaşadık. Biz bir aileyiz.”

Bu aile olma duygusu, Dream Theater’ı bazı hayranların ve eleştirmenlerin ikinci altın çağ olarak tanımladığı bir döneme taşıdı. Grubun 40. yıl dönümüyle aynı zamanda çıkan 16. stüdyo albümleri Parasomnia, grubun daha sert köklerine güçlü bir dönüş olarak geniş çapta övgü aldı. 1985’te Berklee Müzik Okulu’nda başlayan süreçten 2010’a kadar davulun başında olan Portnoy’un yeniden gruba dönmesiyle, grubun kimyası yeniden alevlenmiş görünüyor.

“İlk kez Berkelee’de kaynaştığımız zamanki gibi hissediliyor.” diyor Myung: “Her zaman E19 numaralı odayı ayırtırdık, orası Pazartesi'den Cuma'ya kadar çalıştığımız yerdi. Her gece orada olurduk altıdan gece yarısına kadar. Üzerinde çalıştığımız o şarkıların çoğu, Images and Words albümündeki parçalara dönüştü.”

Güçlü gitar soloları ve Portnoy’un imza haline gelen davul şovları arasında Myung, Groove’a ve yapıya öncelik vermeye devam ediyor: “Eğer ortada çok sayıda ritim ve yapı varsa, çoğu zaman benim partım akorları desteklemeye ve kök notayı çalmaya yönelir.” diye açıklıyor, “Teknik bir şarkı için bas hattı yazmanın ilk adımı, notaları seçmek ve olup bitenin tam üstünde durmaktır.”

Bu düşünce tarzı, Myung’un müzisyen olarak daha geniş bir felsefesine de işaret ediyor; fazlalık değil, şarkıya hizmet odaklı bir anlayış: “Favori bas hatlarımın bazıları en sağlam, işlevsel olanlar.” diyor. “Kendini kısıtlamalısın demiyorum ama bir şarkı inşa ederken bence bir basçının görevi, mükemmel destek hattını bulmaktır.”

Bu açıklık, onun yaratıcı tıkanıklıklardan kaçınmasına da yardımcı olmuş: “Ne zaman böyle bir durum yaşasam, enstrümana bakış şeklimi değiştirmeye çalışırım. Normalde bir gam ya da akoru alır öğrenirsiniz, bu harikadır ama aynı zamanda onu müzikal bir şekilde uygulamak için zaman ayırmak da önemlidir. Bir şeye yeni bir açıdan bakmayı başardığınızda, işte o zaman fikirler size gelmeye başlıyor.”

Gelişimini ise Steve Harris, Geddy Lee ve Chris Squire gibi erken dönem ilhamlara bağlıyor: “Steve Harris’in sound’undaki ruhu ve Iron Maiden şarkılarının onun bas hatları üzerine nasıl inşa edildiğini araştırıyordum. Onlara Piece of Mind döneminde ilgi duymaya başladım.”

Ancak grubun yaratıcı ruhu yeniden canlanmışken, Myung işleri sade ve ruhlu tutuyor. Parasomnia teknik sınırları zorlayabilir ama Myung, albümün gücünün ölçülü davranışta yattığını savunuyor: “Her albüm teknikliğin sınırlarını zorlar. Rock müzik bağlamında gerçekten teknik müzik yapmanın sorunu şu ki, biraz güç kaybediyorsun. Geçtiğimiz birkaç albüm aşırı teknikti ama Parasomnia ile bu konuda çok daha bilinçli davrandık.”

O dönüm noktası olan albümün yapım sürecine baktığında, Myung mütevazı bir başlangıcı hatırlıyor: “Hatırlıyorum da, beklentiler çok düşüktü! Arkasında dev bir itici güç yoktu. ‘Pull Me Under’ adında bir şarkı vardı ve ne zaman radyoda çalsa telefon hatları yanıyordu. Herkes bu yeni grubu merak ediyordu.”

Bu ilgiye plak şirketi karşılık verince ivme daha da arttı: “İşte o zaman şirket bizi Chicago’da bir müzik videosu çekmeye gönderdi. MTV bu videoyu göstermeye başladığında her şey değişti. MTV’nin gücü bizi gerçekten haritaya koydu.”